Como mencionas, este último traballo presentáchelo fóra. En México, para sermos máis exactas.

Era o obxectivo, si, presentar fóra de Galicia. Desgraciadamente, ninguén é profeta na súa terra, pero Camiñares xa foi lanzado en México a propósito. É un país co que conectei moi ben as veces que fun. A xente é moi fiel e agarimosa, con unha conexión especial con Galicia e España. Foron eles quen me propuxeron estrear o single alá, nun programa de televisión a nivel nacional que ven miles de persoas. No momento da entrevista, as miñas redes sociais ardían e as miñas amizades mexicanas alucinaban. Dicíanme “Andrea, que pasa contigo? Saes máis aquí que calquera artista nacional!” E destacaban tamén a cantidade de tempo que me dedicaban. Normalmente tes que pagar para aparecer tres minutos, e eu estiven quince minutos na televisión nacional mexicana, falando de Galicia, da miña música, do galego… Defendendo o que somos con total naturalidade. É o meu obxectivo, unir culturas con respecto e sen imposicións, porque é algo totalmente natural.

O idioma logo resultou unha barreira ou unha ponte?

Unha ponte, por suposto. Dános riqueza. Todo o que saibamos, todo o que somos… non ocupa lugar. É máis, pode darche riqueza e axudarche. Xa digo, a min o galego abriume moitas portas en moitos países. Teño amizades en Angola, en Cabo Verde, en Brasil… e é en parte grazas ao galego. Hai moitas persoas que falan galego pero féchanse ao portugués e non! Eu sempre tiven a mente aberta, de meter a pata co idioma ás veces, pero querer conectar cos demais e facelo.

Nas túas letras fas unha crítica sobre o desleixo que existe na sociedade actual. Avogas polo autocoñecemento, o espírito de superación ou a necesidade humana de conexión, cunha propia e cos demáis.

De feito, o seguinte sinxelo fala precisamente diso. As miñas letras son pequenas reflexións do que me pasa e do que pasa ao meu arredor. En Axendados, por exemplo, falo de como moitas veces nos sentimos máis interesantes por termos unha axenda chea, do remuíño de compromisos e responsabilidades, das redes sociais que nos fan ser máis superficiais… No inicio de 2020 considerabámonos os mellores porque tiñamos unha axenda chea. Eu, por exemplo, a finais de 2019 non tiña datas libres para todo 2020.  E ao final estabamos nun bucle, nunha espiral que nos leva a perder a nosa esencia. Por iso para min é tan importante desconectar, porque cando desconectas saes renovada e volves retomar. Cando xa non son produtiva gústame estar cos amigos e non ser nin cantante nin nada, son Andrea de Tomiño, son eu.

Após 2020… este ano foi para sacar algunha aprendizaxe como sociedade?

É para sacala! Un máster en aprendizaxe e unha toma de terra, porque todos tocamos terra. Era ano previo ao Xacobeo e todos tiñamos a axenda chea, con moita actividade cultural e moi produtivo e, de súpeto, tivemos que reinventarnos. No meu caso, o día 13 de marzo tiña un espectáculo de Queiman e Pousa en Portugal para trinta mil persoas e cancelouse unha semana antes. Que facemos? Eu, por exemplo, tiven a sorte ou a visión de, pasados dous días de shock, comecei a activarme, a crear e a estudar. Fixen conexións, concertos online… Non parei un segundo e daba ánimos, porque todos nos deprimíamos coas noticias, pero eu non quería entrar nesa corrente nin perder enerxía.

Na túa carreira e nas túas declaracións destacas sempre o teu traballo e a túa constancia para lograr chegar onde estás. É este tamén un valor que queres compartir?

A miña experiencia na carreira artística é de picar pedra. Levo toda unha vida traballando e non coñezo outro métoo que non sexa o traballo constante, o tesón e estar aí ao pé do canón todos os días. A min e aos meus compañeiros non nos agasallan nada, por iso odio que nos digan “ai, cantos éxitos, que sorte”. Como que sorte? Levo anos traballando para lograr isto mais, claro, non se ve o que hai detrás: moito traballo, horas e cousas que perdes, igual que outros traballos.

Moitas nenas que queren ser cantantes fálanme e pregúntanme, e eu sempre lles digo que o importante é que lles guste e que o teñan claro, porque é tamén un traballo duro e inestable: tes que estar sempre creando, na onda, non te podes vir abaixo e tes que estar súper activa… Eu sempre o tiven claro e sempre traballei por ese obxectivo, e aí querer é poder.

En 2021 vai ser a estrea de El niño Dios, un filme de Ignacio Ortiz sobre o nacemento e a figura de Xesús de Nazaret. Como foi esta aventura?

Foi unha experiencia enriquecedora! Era a miña primeira incursión no cinema e sobre todo apreciei traballar con xente coñecida que coñecía desde a infancia a través das telenovelas. Compartía plano con eles e descubrín xente moi profesional, con moitas táboas que me axudaron moito. O meu foi un papel pequeno mais estou moi orgullosa de dar ese paso e non descarto dar máis nese sentido. Obviamente son cantante, pero o de ser actriz é algo paralelo que vai da man e que ten cabida na miña vida perfectamente.

Que outros soños ten Andrea Pousa?

Pois un soño que teño, un é que tamén me gustaría compoñer unha banda sonora para algún filme ou serie. É un obxectivo para o que estou traballando. A verdade, gústame colocarme pequenas metas e chegar a elas e, despois, poñer outra meta. Son pequenas grandes metas porque realmente o importante é soñar, loitar e nunca perder a esperanza de que podemos logralo.