A autoedición garantízalle a Falua liberdade absoluta nos arranxos, na proposta estética e na selección dos temas –incluso para renovar a listaxe de cancións de cando en vez–. É en directo cando o repertorio do dúo se multiplica, e cando a suma de voz e guitarra crea momentos de maxia e verdadeira comunicación co público. «É moi cómodo –apunta Gom–, e as veces tamén é agradábel para o tímpano. Non fan falla tantos timbres diferentes para obter gozo musical. Ás veces a xente agradece escoitar unha música máis tranquila, ter unha horiña de calma. É unha combinación cálida, cercana. Algo sinxelo, agarimoso, que a xente agradece entre tanta estridencia e tanto efectismo. É como unha ventaniña pola que entra un pouco de aire fresco».

«Para un artista o mellor regalo é ver que a xente se emociona coa túa música; guitarra e voz son a mestura perfecta cando se quere namorar.» –confirma Sara, cuxa poderosísima voz alcanza rexistros de gran fermosura interpretando un repertorio do que forman parte verdadeiras xoias galaico-lusas: Campanas de Bastabales, Quen puidera namorala, Aí ven o Maio, Verdes são os campos ou Menina estás à janela.

Namorados da música de raíz tradicional, Gom e Sara lembran con morriña a década dos noventa, cando a música galega soaba en todos os rincóns do mundo e en todos os rincóns de Compostela podía escoitarse música en vivo. «Para min, Santiago e música son un todo –explica Gom–. Cando cheguei aquí, hai case vinte anos, en moitos sitios diferentes había unha actuación pequeniña: aquí había un dúo, alí un trío ou unha actriz que cantaba… E iso para a cidade era un tesouro, sobre todo para Santiago que vive do turismo. Iso perdeuse moitísimo».

Sara, co corazón dividido entre Porto e Santiago, entre o fado e a música galega, cre que hai que respectar o pasado e manter a inspiración na tradición, pero dando a benvida ás melloras. Ao que Gom engade: «Os usos cambiaron. Xa ninguén canta mentres se malla porque ninguén malla, ou ninguén canta mentres se fía porque xa non se fía a man, pero a nosa música é un tesouro do que debemos nutrirnos».