«A miña patria é a miña infancia» escribiu o poeta Baudelaire...

Eu vivín neste barrio practicamente toda a vida e desde aquel tempo as cousas mudaron moito. Cando era neno o portal que hoxe dá entrada ao xardín do hotel Costa Vella no principio da rúa da Porta da Pena sempre permanecía pechado e a porta estaba medio estragada, por mor, en boa parte, dos continuos golpes de balón que recibía por ser unha das portarías do noso campo de fútbol; a outra portería debuxabámola cun cacho de tella en fronte, na casa grande na que vivía unha dona misteriosa e elegante á que chamabamos A rusa.

Moi de vez en cando pasaba un coche que interrompía os xogos na rúa, pese ao cal sempre había un garda regulando o tráfico na curva da rúa de San Roque coas Rodas. A súa presenza representaba un gran misterio para nós xa que por aquel tempo case que non había tráfico e os vehículos e autobuses urbanos eran moito máis pequenos.

A pesar disto, un axente permanecía ocioso a maior parte da súa xornada no medio da curva dirixindo un tráfico practicamente inexistente. Por sorte, a poucos pasos estaban os bares de Olegario e Manolo para que o Bacinilla que tocase -como lles chamabamos aos gardas por mor da forma do seu casco- puidese tomar un ribeiro a 5 pesetas e aliviar o seu aburrimento.

Hoxe en día o tráfico é infernal e non hai Bacinilla, os bares mencionados están pechados e as cuncas deixaron paso aos viños de «alta expresión». Tamén había naqueles tempos varias pensións de estudantes universitarios no barrio, e lembro que cando chegaba a noite de San Xoán, xa a finais de curso, algúns aproveitaban para queimar apuntamentos vellos de materias xa superadas na cacharela. E, aínda que a cacharela do barrio era de dimensións considerábeis, non era necesario obter permiso algún, nin tan sequera botabamos area na base, porque non pasaba nada. Aquí nunca pasou nada. Non quero pensar cantas ordenanzas municipais se estarían a violar hoxe en día se a un grupiño de nenos se lles ocorre cortar unha rúa cunha boa fogueira sen lle solicitar permiso ao consistorio.

Co paso do tempo a peonalización chegou ao barrio, os estudantes foron deixando paso aos turistas e as vellas pensións transformáronse en hoteliños con encanto.

Agora resulta practicamente imposíbel aparcar, as cacharelas están prohibidas, non se pode xogar ao fútbol na rúa e tampouco se poden facer hoteis. Mesmo nos van matar de aburrimento.

A miña patria é a miña infancia.