Os risos da nenez

Francesco Tonucci¹ reflexiona sobre o importante que é que as cidades teñan moitos nenos e nenas, subliñando a importancia de que o espazo urbano estea adaptado ao seu modo de vida. As cidades cun bo modelo urbano para a nenez tamén son bos espazos para o resto da poboación. Esas cidades deben ser peonís prioritariamente, con servizos públicos de calidade, cidades que aposten pola conciliación, polo traballo de calidade, polos dereitos das mulleres, é dicir, pola calidade humana como medida de todo.

Cómpre reflexionarmos, pois, sobre o debate tan falso, hipócrita e mesquiño que desde o goberno galego se está a promover en relación ao problema demográfico de Galiza: se vivimos nun país tan avellentado, onde a nenez é un ben cada vez máis escaso, non se lles pode cargar a responsabilidade ás mulleres. O movemento feminista, coa lucidez de análise que o caracteriza, resume na consigna: «sexualidade non é maternidade. Parir non é o destino da muller», a idea segundo a cal ter nenos e nenas é un ben social, non persoal; unha responsabilidade colectiva, non individual, máis aló de que só as mulleres poidan parir. Pero os nenos e nenas son un ben e unha riqueza para o conxunto dun pobo. E, se este ben é imprescindíbel e tan importante, por que non se impulsan medidas públicas para garantilo?, medidas que signifiquen traballo de calidade, conciliación da vida e o traballo para pais e nais, espazos colectivos de coidados etc; é dicir, investindo o diñeiro público en felicidade e en futuro e en medidas que permitan frear a sangría da emigración da mocidade, única capacitada bioloxicamente para ter fillos e fillas. Os países nórdicos xa puxeron en marcha hai tempo políticas demográficas e sociais, con resultados moi positivos. Se é preciso, que o goberno galego vaia alí aprender. Para gobernar ben tamén é preciso ir á escola.

E, falando de escola, este goberno galego ao que tanto preocupa a demografía, ten o centro de educación infantil de Santa Susana, un dos centros que reúne mellores condicións para a nenez, pechado desde hai dous cursos, cando na capital de Galiza, nestes dous anos, se leva investido diñeiro público na Igrexa nunha contía superior aos 10 millóns de euros. Velaí o que lle importa a nenez!

A pesar diso, os nenos e as nenas seguen a ser un ben imprescindíbel, un berro de vida, de ledicia e de esperanza. Agardemos que, desde o Pazo de Raxoi, o goberno e as forzas políticas alí representadas tomen as medidas necesarias para que Compostela sexa xa unha cidade feita e dimensionada para a nenez e para que os parques públicos estean invadidos polos xogos dos nenos e das nenas, e non só polos animais de compañía.

Santiago de Compostela, 15 de setembro de 2017